پانوشتی بر کروناپاندمی (10) A Footnote Of Covid-19 Pandemic
مؤخره –
واما در انتهای مطلب :
کروناپاندمی با تمامی مصائب و دشواری هائی که به همراه خود داشت، درسها و نکات آموزنده ای را نیز به بشریت آموخت.
این بیماری به همه ما یادآور شد که؛
مسافرتها، گل گشتها، دورهمی ها، عروسی ها، عزاداری ها و و و می تواند وجود نداشته باشد و بساط آن برچیده و تعطیل گردد!
... یادآور شد که؛
حتی عزاداری و تجمع ماه محرم نیز برای خودش بزرگ نعمت و موهبتی بود!
... یادآور شد که؛
انسان
و انسانیت به جمع و تجمع زنده است و اگر روزی برخیزی و ببینی که تنها فقط
تو در شهر مانده ای، به جز مرگ آرزوی دیگری نخواهی داشت!
... یادآور شد که؛
ستارگان
حقیقی عالم ورزش،هنر، موسیقی و غیره تماشاگرانند. چراکه بی حضور مردم و در
یک صحنه بی تماشاگر نه هنرمندی انگیزه اجرا خواهد داشت و نه هیچ ورزشکاری
توانی برای بازی کردن!
... یادآور شد که؛
هنگامیکه
نتوان از ثروت استفاده نمود و نه خریدی ، نه مسافرتی ، نه جشن و شادمانی و
نه غیره و غیره و غیره، روزگار برای نوع آدمی همچون شرایط حبس و زندان است
و در حبس و بند نیز مولتی میلیاردر شمالشهری و فقیر کف شهری باهم برابرند!
... یادآور شد که؛
" آزادی به از بند، چه با لبخند و چه بی لبخند! "
... یادآور شد که؛
دیگر نگوئیم " مگر بدتر از این هم هست!؟ " ، چراکه همواره برای هر بدتری، بدتر از آن هم هست!
... یادآور شد که؛
حتی 6-5 میلیون تلفات انسانی هم می تواند یک جهان را به کام افسردگی و دلمردگی بکشاند، چه برسد به تلفات انبوه آخرالزمانی!
و از همه مهم تر اینکه یادآور شد ؛
این تنها تلنگری بود ای انسان! پس تا که دیر نشده و تا که از دستت برمی آید کاری بکن!
خوب درخاطرم هست آن دیالوگ معروف فیلم "کتاب الهی-The Book Of Eli" را.
آنجاکه "ایلای" به "سولارا" (دخترک پساآخرالزمانی) چنین می گفت:
در دنیای قدیم(دنیای قبل از فاجعه آخرالزمان) مردم بیشتر از چیزی که میخواستن داشتن...
ما نمی دونستیم که چی باارزشه و چی نیست...
ما خیلی از چیزهائی که مردم الان به خاطرش همدیگرو میکشن مینداختیم دور!!!
و نهایتاً به قول "فرید اورهان پاموک" در کتاب "نام من سرخ" :
" آخرین آرزوی هرکسی پس از وقوع فاجعه اینست که
ای کاش همه چیز به روال سابقش برگردد! "
« پایان مقاله»
یکشنبه 14 شهریورماه 1400
27 محرم الحرام 1443
5 سپتامبر 2021
نظرات
ارسال یک نظر